تاریخ دریافت: 23/08/1391
تاریخ پذیرش: 03/12/1392
چکیده:
از دیرباز مبحث استقلال و خود مختاری دانشگاهی در محافل آکادمیک مطرح بوده و با تأسیس نهاد دانشگاه همزاد است. مسئله اصلی مطالعه حاضر این است که علاوه بر کاستیهای مدیریتی از نظر حقوقی نیز این موضوع با کاستیها و چالشهایی مواجه بوده است. اما تاکنون ترسیم حقوقی دقیقی از این کاستیها صورت نگرفته است. درعینحال ظرفیتهای قانونی موجود نیز ناشناخته مانده است. مطالعه حاضر با بهرهمندی از روش تحلیل حقوقی» کوشیده است ظرفیتهای قانونی موجود در ایران برای ایدۀ استقلال دانشگاهی را بازنمایی و تحلیل کند. یافتهها نشان میدهد این ظرفیتها در بستر تاریخی خود از زمان تأسیس دارالفنون تاکنون هفت دوره را پشت سر گذاشته است: نظام شورایی و خودمختاری محدود، نهادینه شدن خودمختاری محدود در دانشگاه تهران، اداره هیئتامنایی، انحلال هیئتهای امنا و بازگشت به تمرکزگرایی دولتی، احیای قوانین قدیمی و آغاز فرآیند اعطای اختیارات و درنهایت شتاب بخشی به آن از سال 1383 تاکنون.
یافتهها همچنین بیانگر وجود ابهامات و تعارضاتی در قوانین موجود است اما درنهایت با معرفی ظرفیتهای جدید قانونی چنین نتیجهگیری میشود که به دلیل وجود موانع ساختاری از همین ظرفیتهای حداقلی استفاده و بهره لازم به عمل نیامده است.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |