1- دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی، گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان. اصفهان، ایران 2- استاد گروه برنامه ریزی درسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران ، arnasr@edu.ui.ac.ir 3- استادیار گروه تکنولوژی آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده: (1346 مشاهده)
مسئله و هدف: توسعه توانمندیهای اعضای هیئتعلمی در قالب برنامههای سازمانیافته در مراکز توسعه اعضای هیئتعلمی صورت میگیرد. این مراکز که در کشورهای خارجی فراگیر هستند، انواع خدمات توانمندسازی در بسترهای حضوری و مجازی ارائه میدهند. هدف پژوهش حاضر، بررسی وضعیت برنامههای مراکز توسعه توانمندیهای اعضای هیئتعلمی در دانشگاههای منتخب کشورهای خارجی و سپس مقایسه میزان کاربست فناوریها در این برنامهها است. روششناسی: روش پژوهش به شیوه کیفی، با روش مطالعه تطبیقی از نوع بردی بوده است. بر این اساس، ده دانشگاه برتر خارجی بر اساس رتبهبندی تایمز سال ۲۰۲۱ بهصورت هدفمند انتخاب شد و در دو بستر حضوری و مجازی مورد مقایسه قرار گرفت. دادههای مطالعه از اطلاعات مندرج در تارنمای مراکز توسعه منتخب جمعآوری شده است. یافتهها: نتایج پژوهش نشان داد انواع برنامههای توانمندسازی وابسته به کارکردی که برای آنها متصور است و همچنین متأثر از عناصری مانند زمان، مکان، محتوا و تعامل در هر یک از بسترهای حضوری یا مجازی و یا بهصورت ترکیب دو بستر اجرا میشوند. بهطورکلی برنامههای آموزش عمومی در هر دو بستر، پشتیبانی فردی، پشتیبانی مالی و ارزیابی آموزش در بستر حضوری، اشتراکگذاری جمعی، ارائه منابع آموزشی و منابع فناوری در بستر مجازی، پرکاربردتر هستند. نتیجهگیری: درنهایت دانشگاههای خارجی روند رو به رشدی را برای اضافه کردن برنامههای توانمندسازی به بستر فناوری در پیشگرفتهاند؛ بااینحال این روند تدریجی و متناسب با کارکردهای ذاتی هر یک از انواع برنامهها متفاوت خواهد بود.
gholami A, Nasr Esfahani A, Esfijani A. A comparative study of the the use of technologies in programs of faculty development centers in the top ten universities of the world. ihej 2023; 14 (4) :80-104 URL: http://ihej.ir/article-1-1930-fa.html
غلامی عاطفه، نصر احمدرضا، اسفیجانی اعظم. مطالعه تطبیقی کاربرد فناوریها در برنامههای مراکز بالندگی هیئتعلمی ده دانشگاه برتر دنیا. آموزش عالی ایران. 1401; 14 (4) :80-104