بااهمیت یافتن دانش در پیشبرد شئون مختلف زندگی بشری،خلقومدیریتدارایی‌هایدانشینقشیتعیین‌کنندهدرارزش‌آفرینیوحفظزیست‌پذیریآینده‌یدانشگاه‌هایافته است. در این راستا دانشگاه‌ها ناگزیر ازبازشناخت سرمایه‌های فکری خود و اشکالجدیدیازمدیریتمی‌باشند که توجه به ارزش‌آفرینی از این سرمایه‌ها را در کانون توجه خود قرار دهد. برای این منظور پژوهش حاضر با بررسی تفصیلی مفهوم و انواع سرمایه‌های فکری دانشگاه، خود را از پژوهش‌هایی که سرمایه فکری را در شرکت‌های تجاری مفهوم‌سازی نموده‌اند، متمایز می‌کند و به سمت دستیابی به الگویی شناختی از اساسی‌ترین سرمایه‌های فکری دانشگاه حرکت می‌کند. در ادامه الگوی بدست آمده برای بررسی وضعیت سرمایه‌های فکری در یکی از برترین دانشگاه‌های ایران به کار برده شده است. روش پژوهش، توصیفی-پیمایشی است که جامعه‌ی آن عبارت است از اعضای هیئت علمی «دانشگاه شریف» با حجم300  نفر. نمونه‌گیری از نوع طبقه‌ای و شامل 103 نفر از اعضای هیئت علمی می‌باشد. ابزار اندازه‌گیری، یک پرسشنامه‌ی محقق‌ساخته می‌باشد که بر اساس مبانی نظری و پیشینه‌ی پژوهش بدست آمده و پایایی و روایی آن بررسی و تایید شده است. داده‌ها با استفاده از آزمون t، آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA)و آزمون فریدمن (Friedman) تجزیه و تحلیل و نهایتا یافته‌های پژوهش بحث و بررسی شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد که وضعیت سرمایه انسانیبالاتر از متوسط، اما وضعیت سرمایه نوآوری، سرمایه سازمانی و سرمایه ارتباطی پایین‌تر از متوسط می‌باشد. به طوریکه مجموعا براساس یافته‌ها، وضعیت کلی سرمایه فکری در دانشگاه شریف پایین‌تر از متوسط بدست آمده است.